Albert Camus, francuski filozof egzystencjalny i autor znanej pracy „Mit Syzyfa”, jest jednym z najważniejszych myślicieli, którzy zajmowali się problematyką samobójstwa. Camus w swoim eseju analizuje sens życia w obliczu absurdu, który dla niego wynika z braku ostatecznego sensu czy wyższej zasady, która mogłaby nadać życie pełną wartość i cel.
Camus definiuje absurd jako napięcie między pragnieniem sensu i porządku a obojętnością wszechświata, który taki sens czy porządek odmawia. W kontekście samobójstwa, Camus zadaje fundamentalne pytanie: „Czy życie, które jest z natury absurdalne, jest godne życia?” Jego odpowiedzią jest, że samobójstwo jest odpowiedzią, którą uznaje za nieuzasadnioną wobec absurdu. Zamiast rezygnować z życia, Camus proponuje „bunt” jako sposób na radzenie sobie z absurdem. Bunt ten polega na akceptacji absurdu i świadomej decyzji, by żyć pomimo niego.
Camus podkreśla, że życie w obliczu absurdu powinno być życiem pełnym, świadomym wyboru i aktywności. Samobójstwo, według Camusa, jest próbą ucieczki od konfrontacji z absurdem, a więc oznacza rezygnację z możliwości pełnego przeżywania życia. W „Micie Syzyfa” Camus posługuje się obrazem Syzyfa, który jest skazany na wieczne wtaczanie kamienia na szczyt góry, tylko po to, by za każdym razem stoczył się on z powrotem. Pomimo tego skazania, Camus widzi Syzyfa jako bohatera, który zaakceptował swój los i odnajduje sens w samej walce i w jej niekończącym się charakterze.
Louis Malle, francuski reżyser, w swoim filmie „Błędny ognik” („Le Feu Follet”, 1963) podejmuje temat samobójstwa w sposób artystyczny i głęboko emocjonalny, co można analizować w kontekście filozofii Camusa. Film jest adaptacją powieści Pierre’a Drieu La Rochelle’a, który opowiada o mężczyźnie, Alainie Leroy, który zmaga się z depresją i sensem życia.
Alain Leroy, główny bohater filmu, jest człowiekiem, który odczuwa głęboki wewnętrzny kryzys i zagubienie. Jego życie, pozbawione wyraźnego celu i sensu, prowadzi go do podjęcia decyzji o samobójstwie. Malle przedstawia jego postać w sposób, który konfrontuje widza z osobistym dramatem i egzystencjalnymi pytaniami. W filmie widać, jak Alain, podobnie jak w filozofii Camusa, zmaga się z uczuciem absurdu i bezsensu, które prowadzi go do decyzji o zakończeniu życia.
„Błędny ognik” ukazuje wewnętrzne zmagania Alaina poprzez jego relacje z innymi ludźmi, które są pełne alienacji i izolacji. Obraz Malle’a pokazuje, jak Alain, mimo prób odnalezienia sensu i miejsca w świecie, ostatecznie nie znajduje rozwiązania swoich problemów egzystencjalnych. Przez intensywne ujęcia, symbolikę i narrację film ukazuje dramatyczny wpływ absurdu na jednostkę, w sposób który jest zgodny z filozofią Camusa, choć w bardziej osobisty i emocjonalny sposób.
W filmie Malle’a, podobnie jak w myśli Camusa, samobójstwo Alaina Leroy jest rezultatem nie tylko osobistych kryzysów, ale także konfrontacji z ogólnym poczuciem absurdu, które sprawia, że życie wydaje się pozbawione sensu. Choć Camus odrzuca samobójstwo jako rozwiązanie, film Malle’a ukazuje, jak to dramatyczne działanie jest często próbą ucieczki przed konfrontacją z wewnętrznymi demonami i absurdu.
W kontekście filozofii Camusa, „Błędny ognik” może być postrzegany jako artystyczne studium nad problematyką sensu życia i reakcji na absurd. Malle, poprzez swoją wrażliwość artystyczną, przedstawia wewnętrzny świat bohatera, który jest uwikłany w tragedię egzystencjalną, a jego decyzja o samobójstwie staje się komentarem na temat ludzkiej kondycji w obliczu absurdu.
Podsumowując, filozofia Alberta Camusa i film Louisa Malle’a „Błędny ognik” łączą się w refleksji nad problemem samobójstwa. Camus dostarcza teoretycznego ujęcia, które odrzuca samobójstwo jako ucieczkę od absurdu, podczas gdy Malle przedstawia osobisty dramat jednostki, która zmaga się z tymi samymi pytaniami o sens życia i konfrontację z absurdem. Obie perspektywy, choć różne, rzucają światło na tragiczne i egzystencjalne aspekty ludzkiego życia.