Sceptyczne rozwiązanie Davida Hume’a odnosi się do jego podejścia do problemu przyczynowości i indukcji. Jako jeden z najważniejszych filozofów empirystów, Hume był przekonany, że wszelka wiedza opiera się na doświadczeniach. W swoim dziele „Traktat o naturze ludzkiej” oraz „Badaniach dotyczących rozumu ludzkiego”, Hume przedstawił swoją analizę przyczynowości, twierdząc, że nasze przekonanie o związku przyczynowym opiera się na nawyku i doświadczeniu, a nie na logicznej konieczności.
Hume zauważył, że ludzie mają tendencję do oczekiwania, że przyszłość będzie podobna do przeszłości, opierając się na doświadczeniach. Na przykład, gdy widzimy obiekt A, który zawsze poprzedza obiekt B, przyjmujemy, że A powoduje B. Jednak, jak zauważył Hume, nie ma żadnej racjonalnej podstawy, by sądzić, że to, co działo się w przeszłości, będzie się działo także w przyszłości. Oznacza to, że nie możemy uzasadnić naszego przekonania o przyczynowości w oparciu o czystą logikę.
W odpowiedzi na ten problem, Hume zaproponował sceptyczne rozwiązanie. Stwierdził, że nasze przekonania dotyczące przyczynowości opierają się na nawyku i doświadczeniu, a nie na racjonalnym uzasadnieniu. Gdy widzimy, że A występuje zawsze przed B, nasz umysł tworzy nawyk kojarzenia tych dwóch zdarzeń. W konsekwencji, kiedy napotykamy A, oczekujemy, że nastąpi B, ale nie dlatego, że logicznie rozumiemy związek przyczynowy między nimi.
Hume nie odrzucał całkowicie pojęcia przyczynowości, ale twierdził, że ludzkie przekonanie o przyczynowości jest oparte na uczuciach, a nie na racjonalnym rozumowaniu. Jego sceptyczne rozwiązanie sugeruje, że choć nie możemy uzasadnić naszych przekonań o przyczynowości na podstawie logiki, możemy nadal używać tych przekonań jako praktycznego narzędzia do poruszania się po świecie.
Hume’owskie sceptyczne rozwiązanie wywarło ogromny wpływ na późniejszych filozofów, zwłaszcza tych związanych z empiryzmem i naukami przyrodniczymi. Jego podejście do przyczynowości i indukcji podkreśla naszą zdolność do tworzenia modeli świata w oparciu o doświadczenia, nawet jeśli nie możemy ich w pełni uzasadnić logicznie. To podejście przyczyniło się do rozwoju współczesnej nauki i metody naukowej, która opiera się na gromadzeniu danych doświadczalnych i tworzeniu teorii opartych na tych obserwacjach.
Krytycy Hume’owskiego sceptycznego rozwiązania argumentują, że jego podejście prowadzi do epistemologicznego sceptycyzmu, czyli przekonania, że nie można uzyskać pewnej wiedzy na żadnym polu. Jednak zwolennicy Hume’a podkreślają, że jego sceptycyzm nie jest absolutny i że Hume postrzegał swoje sceptyczne rozwiązanie jako sposób na zrozumienie i uznanie granic ludzkiego poznania.
Ważnym elementem Hume’owskiego sceptycznego rozwiązania jest też jego wpływ na filozofię religii. Hume był znanym krytykiem argumentów na rzecz istnienia Boga, zwłaszcza argumentu teleologicznego, który opiera się na obserwacji porządku i celowości w świecie. Hume zastosował swoje sceptyczne podejście do przyczynowości, aby zakwestionować przekonanie, że porządek i celowość w przyrodzie wynikają z działania celowego projektanta.
W rezultacie, Hume’owskie sceptyczne rozwiązanie daje podstawy dla rosnącej roli nauki we współczesnym świecie oraz dla podejścia do filozofii, które podkreśla znaczenie empirycznych dowodów i doświadczeń w poszukiwaniu prawdy. Hume przyczynił się do kształtowania naszego pojmowania przyczynowości i zrozumienia granic naszego poznania, a jego wpływ można zaobserwować zarówno w filozofii, jak i w naukach przyrodniczych.